De SCAG heeft sinds 22 januari 2021 een nieuwe penningmeester: Rens van der Hout.
Hij stelt zich graag aan jullie voor!

Ik ben Rens van der Hout, 64 jaar oud en sinds 1992 werkzaam in het complementaire veld. Op dit moment werk ik als Haptotherapeut in mijn eigen praktijk, daarnaast als docent bij Synergos, de Nederlandse vakopleiding voor Haptonomie.

Ik ben getrouwd met Alice, mijn lief met wie ik mijn leven deel, mijn steun en toeverlaat.

Na drie jaar werkzaamheden in mijn praktijk ben ik toegetreden tot het bestuur van de VNT (Vereniging Natuurgeneeskundig Therapeuten, tegenwoordig LVNT). Tien jaar verder, met de laatste vier jaar als voorzitter, nam ik afscheid van het bestuur.

Ik was mede oprichter van de stichting Trikolon, een consumenten-/cliëntenplatform dat de verantwoording voor gezondheid terugbracht naar eigen verantwoordelijkheid. Niet ziek worden en naar de dokter (wat wel tot de mogelijkheden bleef behoren), maar zorgen dat je zo min mogelijk ziek wordt door een balans te zoeken tussen gezonde voeding, beweging en een goede emotionele en mentale toestand. Daar was het in 2010 allemaal nog te vroeg voor, en de stichting is slapende.

In 2016 ben ik opnieuw toegetreden tot het bestuur van de VNT, na een geslaagde fusie met de LVNG is deze omgedoopt in de LVNT, de Landelijke Vereniging Natuurgeneeskundig Therapeuten. Dat was in november 2016 en eigenlijk heeft het toenmalige bestuur direct de samenwerking met de SCAG opgepakt. De eerste schreden op het fusiepad van de LVNG/VNT vonden plaats door de gezamenlijke problemen van de nieuwe Wkkgz regeling uit te diepen en toe te lichten, samen met het SCAG bestuur. Dat ik daar zelf nog deel van uit zou gaan maken, had ik toen niet kunnen bedenken.

November 2020 is mijn rol als voorzitter van de LVNT gestopt. Een rol die steeds meer tijd ging vragen, waardoor mijn passie, Haptonomie, steeds meer onder druk kwam te staan. Toen de secretaris van de SCAG, Anneke Dorrestein me dan ook vroeg of ik er wat voor voelde om mee te gaan draaien in het SCAG bestuur, heb ik daar wel wat bedenktijd en de nodige gesprekken aan gewijd, inclusief het aantal benodigde uren.

In mijn eerste periode bij de VNT heb ik meegedraaid in een cyclus van het CBO, het reguliere kwaliteitsinstituut in de gezondheidszorg, die reguliere klachtenfunctionarissen van verzorgings- en ziekenhuizen opleidde. Ik werd geraakt door de manier waarop klachten konden worden omgebogen naar bruikbare handvatten om zorg te verbeteren. Ik werd ook geraakt door de houding van professionele zorgverleners die op de hoogte gesteld werden van het feit dat er een klacht tegen hen was ingediend. Soms onbegrip, boosheid, verslagenheid, allerlei emoties passeerden de revue. Er is ondertussen veel gedaan om de juiste aanvliegroute naar verwoording te verbeteren. Daarnaast is er ook nog veel te doen om (zelf)reflectie bij veel collega’s naar een hoger niveau te transformeren. Nieuwsgierigheid wordt in haptonomie veel gebruikt om situaties helder te maken, ook bij klachten kan dat. Er anders tegenaan kijken, je afvragen wat er toe heeft geleid dat iemand een klacht indient en niet eerst zelf de therapeut over zijn onvrede informeert, et cetera.

Vertrouwen is een groot goed en dat hebben we nodig om samen te werken. De intentie om transparantie in onze handelingen te laten prevaleren, openstaan voor feedback (ook al is die niet altijd lovend). Daar wil ik opnieuw mijn steentje aan bijdragen. Weliswaar heb ik geen financiële achtergrond, maar wel een rekenkundige uit de periode voorafgaande aan mijn therapeutschap. Vele van de bestuurders en therapeuten uit het complementaire veld ben ik al tegen gekomen in de afgelopen jaren. Ik kijk uit naar een hernieuwde kennismaking!